سوره نصر صد و دهمین سوره و از سوره‌های مدنی قرآن است که در جزء سی‌ام جای دارد. نام سوره از آیه اول آن گرفته شده و به معنای پیروزی است. از دیگر نام‌های آن اذا جاء است. در این سوره سه پیشگویی و خبر غیبی مهم وجود دارد: «فتح مکه با پیروزی بزرگ و غلبه نهایی اسلام»، «ایمان آوردن مردم مکه و اطراف آن به اسلام و بیعت با رسول خدا(ص)» و «رحلت پیامبر(ص)». استجابت دعا و پیروزی در برابر دشمنان را از خواص تلاوت این سوره برشمرده‌اند.
زمان نزول سوره نصر و پیشگویی‌های آن
سوره نصر نظرها درباره زمان نزول سوره نصر مختلف است؛ برای مثال علی بن ابراهیم قمی می‌گوید این سوره در منا و در حجة الوداع نازل شد[۹] یا واحدی نیشابوری می‌گوید این سوره در بازگشت پیامبر(ص) از جنگ حنین نازل شد و پیغمبر(ص) پس از آن بیش از دو سال نزیست؛[۱۰] اما برخی از مفسران همچون شیخ طبرسی و علامه طباطبایی بر این باورند که این سوره پس از صلح حدیبیه و قبل از فتح مکه نازل شد؛[۱۱] بنابراین منظور از فتح و پیروزی و پیوستن بسیاری از مردم به اسلام که خداوند در آیه اول و دوم از آن سخن گفته، فتح مکه است؛ چراکه پس از این پیروزی بود که مردم دسته‌دسته به اسلام پیوستند.[۱۲]
این سوره، حامل سه پیشگویی و خبر غیبی است:
فتح مکه با پیروزی بزرگ و غلبه نهایی اسلام؛
ایمان آوردن مردم مکه و اطراف آن به اسلام و بیعت با رسول خدا(ص)؛
رحلت پیامبر(ص).[۱۳]در مجمع البیان که وقتى این سوره نازل شد، رسول خدا (ص)آن را بر اصحابش قرائت کرد، اصحاب همه خوشحال گشته به یکدیگر مژده مى دادند، ولى وقتى عباس آن را شنید گریه کرد، رسول خدا(ص) پرسید: چرا مى گریى عمو؟ عباس گفت: یا رسول الله من خیال مى کنم این سوره خبر مرگ تو را به تو مى دهد. حضرت فرمود: بله این سوره همان را مى گوید که تو فهمیدى ، و رسول خدا (ص) بعد از نزول این سوره بیش از دو سال زندگى نکرد، و از آن به بعد هم دیگر کسى او را خندان و خوشحال ندید.این مضمون در تعدادى از روایات با عبارات مختلف آمده است.[۱۴]
بعضى در وجه دلالت سوره بر خبر مرگ پیامبر(ص) (با این که در ظاهر سوره خبری از مرگ نیست) گفته اند که این سوره دلالت دارد بر اینکه رسول خدا (ص ) از انجام رسالات خود فارغ شده ، آنچه بنا بود انجام دهد انجام داده ، و دوران تلاش و مجاهدتش به سر رسیده ، و معلوم است که طبق مثل معروف «عند الکمال یُرقَّب الزوال» ، هر چیزى که به حد کمالش رسید باید منتظر زوالش بود. [۱۵]
تفسیر عرفانی ابن عربی از سوره
ابن عربی در دلالت سوره بر پیشگویی مرگ پیامبر(ص) در توجیهی عرفانی می‌گوید: منظور از امر پیامبر به تسبیح (فَسَبِّحْ) این است که حضرت با قطع علاقه از بدنش و ارتقا به مقام حق الیقین( که معدن هر ولایتی است) ذاتش را از هر حجابی منزه سازد و با اظهار کمالات و صفات خداوند به حمد فعلی خداوند بپردازد و با استغفار از خداوند بخواهد که بهره‌مند از حالات فنای پیش از بعثت و قبل از بازگشت به میان خلق شود چرا که خداوند همواره توّاب است(إِنَّهُ كَانَ تَوَّابًا )و پذیرای هر کسی است که به او باز گردد و چون پیامبر مبعوث شده بود که دین کامل گردد و دعوتش استقرار یابد اینک فرمان یافته که به مقام حق الیقین بازگردد و این مقام تنها پس از مرگ استمرار خواهد یافت و ابن عباس هم ( که در زمان نزول سوره نوجوانی بیش نبود) پس از این که پیامبر این سوره را خواند گریست و به پیامبر گفت که این سوره خبر مرگ شما را می‌دهد. در روایت است که چون این سوره نازل شد پیامبر خطبه خواند و فرمود خداوند بنده‌اش را میان دنیا و آخرت مخیر ساخت و او آخرت( لقاء الله) را برگزید. [۱۶]
جایگاه تسبیح و استفغار درسوره نصر
از آنجا که فتح مکه خواری شرک و عزت و سربلندی توحید و نابودی باطل و حاکمیت حق است به جهت نابودی باطل پیامبر مأمور تنزیه وتسبیح خداوند است و به جهت حاکمیت حق که نعمتی الهی است مأمور است که خداوند را حمد و ستایش کند. توجیه دیگر برای تسبیح و حمد استغفار پس از فتح مکه این است که چون با فتح مکه پیامبر از عمده وظایفش در راه نابودی باطل و فساد فارغ شده به پیامبر فرمان داده شده که با تسبیح صفات جلالی پروردگارش را و با حمد صفات جمالی او را یاد کند و با استغفار نقص و نیازش را به پیشگاه پروردگارش عرضه کند و با این کار شکر از خداوند را کامل کند. البته طلب آمرزش و مغفرت پیامبر به معنای آمرزیده نبودن او نیست بلکه به معنای تداوم غفران و آمرزش الهی است زیرا انسان همانگونه که به اصل مغفرت الهی نیازمند است در تداومش نیز نیازمند است. [۱۷]ام سلمه نقل کرده که رسول الله در اواخر عمرش نمى ایستاد و نمى نشست و نمى آمد و نمى رفت ، مگر اینکه مى گفت: «سبحان الله و بحمده و استغفر الله و اتوب الیه» ما علت این کار را پرسیدیم ، فرمود: من بدین عمل مامور شده ام ، آنگاه سوره نصر را مى خواند. اما عایشه در همین زمینه این ذکر را از پیامبر(ص) نقل کرده است «سبحانك اللهم و بحمدك أستغفرك و أتوب إليك».[۱
