سوره صافات با متن و ترجمه + قرائت آنلاین

﴿وَالصَّافَّاتِ صَفًّا ١﴾
به نام خداوند رحمتگر مهربان، سوگند به صف بستگان که صفی [با شکوه] بسته‌اند
﴿فَالزَّاجِرَاتِ زَجْرًا ٢﴾
و به زجرکنندگان که به سختی زجر می‌کنند
﴿فَالتَّالِيَاتِ ذِكْرًا ٣﴾
و به تلاوت کنندگان [آیات الهی]
﴿إِنَّ إِلَهَكُمْ لَوَاحِدٌ ٤﴾
که قطعاً معبود شما یگانه است
﴿رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا وَرَبُّ الْمَشَارِقِ ٥﴾
رَپروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است و پروردگار خاورها
﴿إِنَّا زَيَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْيَا بِزِينَةٍ الْكَوَاكِبِ ٦﴾
ما آسمان این دنیا را به زیور اختران آراستیم
﴿وَحِفْظًا مِنْ كُلِّ شَيْطَانٍ مَارِدٍ ٧﴾
و [آن را] از هر شیطان سرکشی نگاه داشتیم
﴿لَا يَسَّمَّعُونَ إِلَى الْمَلَإِ الْأَعْلَى وَيُقْذَفُونَ مِنْ كُلِّ جَانِبٍ ٨﴾
[به طوری که] نمی‌توانند به انبوه [فرشتگان] عالم بالا گوش فرا دهند و از هر سوی پرتاب می‌شوند
﴿دُحُورًا وَلَهُمْ عَذَابٌ وَاصِبٌ ٩﴾
با شدت به دور رانده می‌شوند و برایشان عذابی دایم است
﴿إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ ثَاقِبٌ ١٠﴾
مگر کسی که [از سخن بالاییان] یکباره استراق سمع کند که شهابی شکافنده از پی او می‌تازد
﴿فَاسْتَفْتِهِمْ أَهُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمْ مَنْ خَلَقْنَا إِنَّا خَلَقْنَاهُمْ مِنْ طِينٍ لَازِبٍ ١١﴾
پس [از کافران] بپرس آیا ایشان [از نظر] آفرینش سخت ترند یا کسانی که [در آسمانها] خلق کردیم ما آنان را از گلی چسبنده پدیدآوردیم
﴿بَلْ عَجِبْتَ وَيَسْخَرُونَ ١٢﴾
بلکه عجب می‌داری و [آنها] ریشخند می‌کنند
﴿وَإِذَا ذُكِّرُوا لَا يَذْكُرُونَ ١٣﴾
و چون پند داده شوند عبرت نمی‌گیرند
﴿وَإِذَا رَأَوْا آيَةً يَسْتَسْخِرُونَ ١٤﴾
و چون آیتی ببینند به ریشخند می‌پردازند
﴿وَقَالُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ ١٥﴾
و می‌گویند این جز سحری آشکار نیست
﴿أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ١٦﴾
آیا چون مردیم و خاک و استخوانهای [خرد] گردیدیم آیا راستی برانگیخته می‌شویم
﴿أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ ١٧﴾
و همین‌طور پدران اولیه ما
﴿قُلْ نَعَمْ وَأَنْتُمْ دَاخِرُونَ ١٨﴾
بگو آری در حالی که شما خوارید
﴿فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ فَإِذَا هُمْ يَنْظُرُونَ ١٩﴾
و آن تنها یک فریاد است و بس و بناگاه آنان به تماشا خیزند
﴿وَقَالُوا يَا وَيْلَنَا هَذَا يَوْمُ الدِّينِ ٢٠﴾
و می‌گویند ای وای بر ما این است روز جزا
﴿هَذَا يَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ ٢١﴾
این است همان روز داوری که آن را تکذیب می‌کردید
﴿احْشُرُوا الَّذِينَ ظَلَمُوا وَأَزْوَاجَهُمْ وَمَا كَانُوا يَعْبُدُونَ ٢٢﴾
کسانی را که ستم کرده‌اند با همردیفانشان و آنچه غیر از خدا می‌پرستیده‌اند
﴿مِنْ دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلَى صِرَاطِ الْجَحِيمِ ٢٣﴾
گرد آورید و به سوی راه جهنم رهبری‌شان کنید
﴿وَقِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْئُولُونَ ٢٤﴾
و بازداشتشان نمایید که آنها مسؤولند
﴿مَا لَكُمْ لَا تَنَاصَرُونَ ٢٥﴾
شما را چه شده‌است که همدیگر را یاری نمی‌کنید
﴿بَلْ هُمُ الْيَوْمَ مُسْتَسْلِمُونَ ٢٦﴾
[نه] بلکه امروز آنان از در تسلیم درآمدگانند
﴿وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَسَاءَلُونَ ٢٧﴾
و بعضی روی به بعضی دیگر می‌آورند [و] از یکدیگر می‌پرسند
﴿قَالُوا إِنَّكُمْ كُنْتُمْ تَأْتُونَنَا عَنِ الْيَمِينِ ٢٨﴾
[و] می‌گویند شما [ظاهرا] از در راستی با ما درمی‌آمدید [و خود را حق به جانب می‌نمودید]
﴿قَالُوا بَلْ لَمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ ٢٩﴾
[متهمان] می‌گویند [نه] بلکه با ایمان نبودید
﴿وَمَا كَانَ لَنَا عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطَانٍ بَلْ كُنْتُمْ قَوْمًا طَاغِينَ ٣٠﴾
و ما را بر شما هیچ تسلطی نبود بلکه خودتان سرکش بودید
﴿فَحَقَّ عَلَيْنَا قَوْلُ رَبِّنَا إِنَّا لَذَائِقُونَ ٣١﴾
پس فرمان پروردگارمان بر ما سزاوار آمد ما واقعاً باید [عذاب را] بچشیم
﴿فَأَغْوَيْنَاكُمْ إِنَّا كُنَّا غَاوِينَ ٣٢﴾
و شما را گمراه کردیم زیرا خودمان گمراه بودیم
﴿فَإِنَّهُمْ يَوْمَئِذٍ فِي الْعَذَابِ مُشْتَرِكُونَ ٣٣﴾
پس در حقیقت آنان در آن روز در عذاب شریک یکدیگرند
﴿إِنَّا كَذَلِكَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِينَ ٣٤﴾
[آری] ما با مجرمان چنین رفتار می‌کنیم
﴿إِنَّهُمْ كَانُوا إِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ يَسْتَكْبِرُونَ ٣٥﴾
چرا که آنان بودند که وقتی به ایشان گفته می‌شد خدایی جز خدای یگانه نیست تکبر می‌ورزیدند
﴿وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُو آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَجْنُونٍ ٣٦﴾
و می‌گفتند آیا ما برای شاعری دیوانه دست از خدایانمان برداریم
﴿بَلْ جَاءَ بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِينَ ٣٧﴾
ولی نه [او] حقیقت را آورده و فرستادگان را تصدیق کرده‌است
﴿إِنَّكُمْ لَذَائِقُو الْعَذَابِ الْأَلِيمِ ٣٨﴾
در واقع شما عذاب پر درد را خواهید چشید
﴿وَمَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ٣٩﴾
و جز آنچه می‌کردید جزا نمی‌یابید
﴿إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ٤٠﴾
مگر بندگان پاکدل خدا
﴿أُولَئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَعْلُومٌ ٤١﴾
آنان روزی معین خواهند داشت
﴿فَوَاكِهُ وَهُمْ مُكْرَمُونَ ٤٢﴾
[انواع] میوه‌ها و آنان مورد احترام خواهند بود
﴿فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ ٤٣﴾
در باغهای پر نعمت
﴿عَلَى سُرُرٍ مُتَقَابِلِينَ ٤٤﴾
بر سریرها در برابر همدیگر [می‌نشینند]
﴿يُطَافُ عَلَيْهِمْ بِكَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ ٤٥﴾
با جامی از باده ناب پیرامونشان به گردش درمی آیند
﴿بَيْضَاءَ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِينَ ٤٦﴾
[باده ای] سخت سپید که نوشندگان را لذتی [خاص] می‌دهد
﴿لَا فِيهَا غَوْلٌ وَلَا هُمْ عَنْهَا يُنْزَفُونَ ٤٧﴾
نه در آن فساد عقل است و نه ایشان از آن به بدمستی [و فرسودگی] می‌افتند
﴿وَعِنْدَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ عِينٌ ٤٨﴾
و نزدشان [دلبرانی] فروهشته نگاه و فراخ‌دیده باشند
﴿كَأَنَّهُنَّ بَيْضٌ مَكْنُونٌ ٤٩﴾
[از شدت سپیدی] گویی تخم شتر مرغ [زیر پ ر]ند
﴿فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَسَاءَلُونَ ٥٠﴾
پس برخی‌شان به برخی روی نموده و از همدیگر پرس‌وجو می‌کنند
﴿قَالَ قَائِلٌ مِنْهُمْ إِنِّي كَانَ لِي قَرِينٌ ٥١﴾
گوینده ای از آنان می‌گوید راستی من [در دنیا] همنشینی داشتم
﴿يَقُولُ أَئِنَّكَ لَمِنَ الْمُصَدِّقِينَ ٥٢﴾
[که به من] می‌گفت آیا واقعاً تو از باوردارندگانی
﴿أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَدِينُونَ ٥٣﴾
آیا وقتی مردیم و خاک و [مشتی] استخوان شدیم آیا واقعاً جزا می‌یابیم
﴿قَالَ هَلْ أَنْتُمْ مُطَّلِعُونَ ٥٤﴾
[مؤمن] می‌پرسد آیا شما اطلاع دارید [کجاست]
﴿فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِي سَوَاءِ الْجَحِيمِ ٥٥﴾
پس اطلاع حاصل می‌کند و او را در میان آتش می‌بیند
﴿قَالَ تَاللَّهِ إِنْ كِدْتَ لَتُرْدِينِ ٥٦﴾
[و] می‌گوید به خدا سوگند چیزی نمانده بود که تو مرا به هلاکت اندازی
﴿وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّي لَكُنْتُ مِنَ الْمُحْضَرِينَ ٥٧﴾
و اگر رحمت پروردگارم نبود هرآینه من [نیز] از احضارشدگان بودم
﴿أَفَمَا نَحْنُ بِمَيِّتِينَ ٥٨﴾
[و از روی شوق می‌گوید] آیا دیگر روی مرگ نمی‌بینیم
﴿إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَى وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ٥٩﴾
جز همان مرگ نخستین خود و ما هرگز عذاب نخواهیم شد
﴿إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ ٦٠﴾
راستی که این همان کامیابی بزرگ است
﴿لِمِثْلِ هَذَا فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُونَ ٦١﴾
برای چنین [پاداشی] باید کوشندگان بکوشند
﴿أَذَلِكَ خَيْرٌ نُزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ ٦٢﴾
آیا از نظر پذیرایی این بهتر است یا درخت زقوم
﴿إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِلظَّالِمِينَ ٦٣﴾
در حقیقت ما آن را برای ستمگران [مایه آزمایش و] عذابی گردانیدیم
﴿إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِي أَصْلِ الْجَحِيمِ ٦٤﴾
آن درختی است که از قعر آتش سوزان می‌روید
﴿طَلْعُهَا كَأَنَّهُ رُءُوسُ الشَّيَاطِينِ ٦٥﴾
میوه اش گویی چون کله‌های شیاطین است
﴿فَإِنَّهُمْ لَآكِلُونَ مِنْهَا فَمَالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ٦٦﴾
پس [دوزخیان] حتماً از آن می‌خورند و شکمها را از آن پر می‌کنند
﴿ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَيْهَا لَشَوْبًا مِنْ حَمِيمٍ ٦٧﴾
سپس ایشان را بر سر آن آمیغی از آب جوشان است
﴿ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَى الْجَحِيمِ ٦٨﴾
آنگاه بازگشتشان بی گمان به سوی دوزخ است
﴿إِنَّهُمْ أَلْفَوْا آبَاءَهُمْ ضَالِّينَ ٦٩﴾
آنها پدران خود را گمراه یافتند
﴿فَهُمْ عَلَى آثَارِهِمْ يُهْرَعُونَ ٧٠﴾
پس ایشان به دنبال آنها می‌شتابند
﴿وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَكْثَرُ الْأَوَّلِينَ ٧١﴾
و قطعاً پیش از آنها بیشتر پیشینیان به گمراهی افتادند
﴿وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا فِيهِمْ مُنْذِرِينَ ٧٢﴾
و حال آنکه مسلماً در میانشان هشداردهندگانی فرستادیم
﴿فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُنْذَرِينَ ٧٣﴾
پس ببین فرجام هشدارداده شدگان چگونه بود
﴿إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ٧٤﴾
به استثنای بندگان پاکدل خدا
﴿وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِيبُونَ ٧٥﴾
و نوح ما را ندا داد و چه نیک اجابت کننده بودیم
﴿وَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ ٧٦﴾
و او و کسانش را از اندوه بزرگ رهانیدیم
﴿وَجَعَلْنَا ذُرِّيَّتَهُ هُمُ الْبَاقِينَ ٧٧﴾
و [تنها] نسل او را باقی گذاشتیم
﴿وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ ٧٨﴾
و در میان آیندگان [آوازه نیک] او را بر جای گذاشتیم
﴿سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِي الْعَالَمِينَ ٧٩﴾
درود بر نوح در میان جهانیان
﴿إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ٨٠﴾
ما این گونه نیکوکاران را پاداش می‌دهیم
﴿إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ٨١﴾
إِبه راستی او از بندگان مؤمن ما بود
﴿ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ ٨٢﴾
سپس دیگران را غرق کردیم
﴿وَإِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْرَاهِيمَ ٨٣﴾
و بی گمان ابراهیم از پیروان اوست
﴿إِذْ جَاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ ٨٤﴾
آنگاه که با دلی پاک به [پیشگاه] پروردگارش آمد
﴿إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ ٨٥﴾
چون به پدر[خوانده] و قوم خود گفت چه می‌پرستید
﴿أَئِفْكًا آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِيدُونَ ٨٦﴾
آیا غیر از آنها به دروغ خدایانی [دیگر] می‌خواهید
﴿فَمَا ظَنُّكُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ٨٧﴾
پس گمانتان به پروردگار جهانها چیست
﴿فَنَظَرَ نَظْرَةً فِي النُّجُومِ ٨٨﴾
پس نظری به ستارگان افکند
﴿فَقَالَ إِنِّي سَقِيمٌ ٨٩﴾
و گفت من کسالت دارم
﴿فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِينَ ٩٠﴾
پس پشت کنان از او روی برتافتند
﴿فَرَاغَ إِلَى آلِهَتِهِمْ فَقَالَ أَلَا تَأْكُلُونَ ٩١﴾
تا نهانی به سوی خدایانشان رفت و [به ریشخند] گفت آیا غذا نمی‌خورید
﴿مَا لَكُمْ لَا تَنْطِقُونَ ٩٢﴾
شما را چه شده که سخن نمی‌گویید
﴿فَرَاغَ عَلَيْهِمْ ضَرْبًا بِالْيَمِينِ ٩٣﴾
پس با دست راست بر سر آنها زدن گرفت
﴿فَأَقْبَلُوا إِلَيْهِ يَزِفُّونَ ٩٤﴾
تا دوان دوان سوی او روی‌آور شدند
﴿قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ ٩٥﴾
[ابراهیم] گفت آیا آنچه را می‌تراشید می‌پرستید
﴿وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ ٩٦﴾
با اینکه خدا شما و آنچه را که برمی سازید آفریده‌است
﴿قَالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْيَانًا فَأَلْقُوهُ فِي الْجَحِيمِ ٩٧﴾
گفتند برایش [کوره]خانه ای بسازید و در آتشش بیندازید
﴿فَأَرَادُوا بِهِ كَيْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَسْفَلِينَ ٩٨﴾
پس خواستند به از نیرنگی زنند و[لی] ما آنان را پست گردانیدیم
﴿وَقَالَ إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّي سَيَهْدِينِ ٩٩﴾
و [ابراهیم] گفت من به سوی پروردگارم رهسپارم زودا که مرا راه نماید
﴿رَبِّ هَبْ لِي مِنَ الصَّالِحِينَ ١٠٠﴾
ای پروردگار من مرا [فرزندی] از شایستگان بخش
﴿فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيمٍ ١٠١﴾
پس او را به پسری بردبار مژده دادیم
﴿فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانْظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِنْ شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ ١٠٢﴾
و وقتی با او به جایگاه سعی رسید گفت ای پسرک من من در خواب [چنین] می‌بینم که تو را سر می‌برم پس ببین چه به نظرت می‌آید گفت ای پدر من آنچه را مأموری بکن ان شاء الله مرا از شکیبایان خواهی یافت
﴿فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِ ١٠٣﴾
پس وقتی هر دو تن دردادند [و همدیگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پیشانی بر خاک افکند
﴿وَنَادَيْنَاهُ أَنْ يَا إِبْرَاهِيمُ ١٠٤﴾
او را ندا دادیم که ای ابراهیم
﴿قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيَا إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ١٠٥﴾
رؤیا[ی خود] را حقیقت بخشیدی ما نیکوکاران را چنین پاداش می‌دهیم
﴿إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاءُ الْمُبِينُ ١٠٦﴾
راستی که این همان آزمایش آشکار بود
﴿وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ ١٠٧﴾
و او را در ازای قربانی بزرگی باز رهانیدیم
﴿وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ ١٠٨﴾
و در [میان] آیندگان برای او [آوازه نیک] به جای گذاشتیم
﴿سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِيمَ ١٠٩﴾
درود بر ابراهیم
﴿كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ١١٠﴾
نیکوکاران را چنین پاداش می‌دهیم
﴿إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ١١١﴾
در حقیقت او از بندگان با ایمان ما بود
﴿وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ ١١٢﴾
و او را به اسحاق که پیامبری از [جمله] شایستگان است مژده دادیم
﴿وَبَارَكْنَا عَلَيْهِ وَعَلَى إِسْحَاقَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِهِمَا مُحْسِنٌ وَظَالِمٌ لِنَفْسِهِ مُبِينٌ ١١٣﴾
و به او و به اسحاق برکت دادیم و از نسل آن دو برخی نیکوکار و [برخی] آشکارا به خود ستمکار بودند
﴿وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ١١٤﴾
و در حقیقت بر موسی و هارون منت نهادیم
﴿وَنَجَّيْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ ١١٥﴾
و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانیدیم
﴿وَنَصَرْنَاهُمْ فَكَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ ١١٦﴾
و آنان را یاری دادیم تا ایشان غالب آمدند
﴿وَآتَيْنَاهُمَا الْكِتَابَ الْمُسْتَبِينَ ١١٧﴾
و آن دو را کتاب روشن دادیم
﴿وَهَدَيْنَاهُمَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ ١١٨﴾
و هر دو را به راه راست هدایت کردیم
﴿وَتَرَكْنَا عَلَيْهِمَا فِي الْآخِرِينَ ١١٩﴾
و برای آن دو در [میان] آیندگان [نام نیک] به جای گذاشتیم
﴿سَلَامٌ عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ١٢٠﴾
درود بر موسی و هارون
﴿إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ١٢١﴾
ما نیکوکاران را چنین پاداش می‌دهیم
﴿إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ١٢٢﴾
زیرا آن دو از بندگان با ایمان ما بودند
﴿وَإِنَّ إِلْيَاسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ ١٢٣﴾
و به راستی الیاس از فرستادگان [ما] بود
﴿إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَلَا تَتَّقُونَ ١٢٤﴾
چون به قوم خود گفت آیا پروا نمی‌دارید
﴿أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِينَ ١٢٥﴾
آیا بعل را می‌پرستید و بهترین آفرینندگان را وامی گذارید
﴿اللَّهَ رَبَّكُمْ وَرَبَّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ١٢٦﴾
[یعنی] خدا را که پروردگار شما و پروردگار پدران پیشین شماست
﴿فَكَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ١٢٧﴾
پس او را دروغگو شمردند و قطعاً آنها [در آتش] احضار خواهند شد
﴿إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ١٢٨﴾
مگر بندگان پاکدین خدا
﴿وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ ١٢٩﴾
و برای او در [میان] آیندگان [آوازه نیک] به جای گذاشتیم
﴿سَلَامٌ عَلَى إِلْ يَاسِينَ ١٣٠﴾
درود بر پیروان الیاس
﴿إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ١٣١﴾
ما نیکوکاران را این گونه پاداش می‌دهیم
﴿إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ١٣٢﴾
زیرا او از بندگان با ایمان ما بود
﴿وَإِنَّ لُوطًا لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ ١٣٣﴾
و در حقیقت لوط از زمره فرستادگان بود
﴿إِذْ نَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ ١٣٤﴾
آنگاه که او و همه کسانش را رهانیدیم
﴿إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ ١٣٥﴾
جز پیرزنی که در میان باقی ماندگان [و خاکسترشدگان] بود
﴿ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ ١٣٦﴾
سپس دیگران را هلاک کردیم
﴿وَإِنَّكُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَيْهِمْ مُصْبِحِينَ ١٣٧﴾
و در حقیقت شما بر آنان صبحگاهان
﴿وَبِاللَّيْلِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ١٣٨﴾
و شامگاهان می‌گذرید آیا به فکر فرونمی‌روید
﴿وَإِنَّ يُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ ١٣٩﴾
و در حقیقت یونس از زمره فرستادگان بود
﴿إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ١٤٠﴾
آنگاه که به سوی کشتی پر بگریخت
﴿فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنَ الْمُدْحَضِينَ ١٤١﴾
پس [سرنشینان] با هم قرعه انداختند و [یونس] از باختگان شد
﴿فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٌ ١٤٢﴾
[او را به دریا افکندند] و عنبرماهی او را بلعید در حالی که او نکوهشگر خویش بود
﴿فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُسَبِّحِينَ ١٤٣﴾
و اگر او از زمره تسبیح‌کنندگان نبود
﴿لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ ١٤٤﴾
قطعا تا روزی که برانگیخته می‌شوند در شکم آن [ماهی] می‌ماند
﴿فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاءِ وَهُوَ سَقِيمٌ ١٤٥﴾
پس او را در حالی که ناخوش بود به زمین خشکی افکندیم
﴿وَأَنْبَتْنَا عَلَيْهِ شَجَرَةً مِنْ يَقْطِينٍ ١٤٦﴾
و بر بالای [سر] او درختی از [نوع] کدوبن رویانیدیم
﴿وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِائَةِ أَلْفٍ أَوْ يَزِيدُونَ ١٤٧﴾
و او را به سوی یکصدهزار [نفر از ساکنان نینوا] یا بیشتر روانه کردیم
﴿فَآمَنُوا فَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ ١٤٨﴾
پس ایمان آوردند و تا چندی برخوردارشان کردیم
﴿فَاسْتَفْتِهِمْ أَلِرَبِّكَ الْبَنَاتُ وَلَهُمُ الْبَنُونَ ١٤٩﴾
پس از مشرکان جویا شو آیا پروردگارت را دختران و آنان را پسران است
﴿أَمْ خَلَقْنَا الْمَلَائِكَةَ إِنَاثًا وَهُمْ شَاهِدُونَ ١٥٠﴾
یا فرشتگان را مادینه آفریدیم و آنان شاهد بودند
﴿أَلَا إِنَّهُمْ مِنْ إِفْكِهِمْ لَيَقُولُونَ ١٥١﴾
هش‌دار که اینان از دروغ پردازی خود قطعاً خواهند گفت
﴿وَلَدَ اللَّهُ وَإِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ ١٥٢﴾
خدا فرزند آورده در حالی که آنها قطعاً دروغگویانند
﴿أَصْطَفَى الْبَنَاتِ عَلَى الْبَنِينَ ١٥٣﴾
آیا [خدا] دختران را بر پسران برگزیده است
﴿مَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ ١٥٤﴾
شما را چه شده چگونه داوری می‌کنید
﴿أَفَلَا تَذَكَّرُونَ ١٥٥﴾
آیا سر پند گرفتن ندارید
﴿أَمْ لَكُمْ سُلْطَانٌ مُبِينٌ ١٥٦﴾
یا دلیلی آشکار [در دست] دارید
﴿فَأْتُوا بِكِتَابِكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ١٥٧﴾
پس اگر راست می‌گویید کتابتان را بیاورید
﴿وَجَعَلُوا بَيْنَهُ وَبَيْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًا وَلَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ١٥٨﴾
و میان خدا و جن‌ها پیوندی انگاشتند و حال آنکه جنیان نیک دانسته‌اند که [برای حساب پس‌دادن] خودشان احضار خواهند شد
﴿سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ ١٥٩﴾
خدا منزه است از آنچه در وصف می‌آورند
﴿إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ١٦٠﴾
به استثنای بندگان پاکدل خدا
﴿فَإِنَّكُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ ١٦١﴾
در حقیقت شما و آنچه [که شما آن را] می‌پرستید
﴿مَا أَنْتُمْ عَلَيْهِ بِفَاتِنِينَ ١٦٢﴾
بر ضد او گمراه گر نیستید
﴿إِلَّا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِيمِ ١٦٣﴾
مگر کسی را که به دوزخ رفتنی است
﴿وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَعْلُومٌ ١٦٤﴾
و هیچ‌یک از ما [فرشتگان] نیست مگر [اینکه] برای او [مقام و] مرتبه ای معین است
﴿وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ ١٦٥﴾
و در حقیقت ماییم که [برای انجام فرمان خدا] صف بسته‌ایم
﴿وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ ١٦٦﴾
و ماییم که خود تسبیح‌گویانیم
﴿وَإِنْ كَانُوا لَيَقُولُونَ ١٦٧﴾
و [مشرکان] به تأکید می‌گفتند
﴿لَوْ أَنَّ عِنْدَنَا ذِكْرًا مِنَ الْأَوَّلِينَ ١٦٨﴾
اگر پند [نامه ا]ی از پیشینیان نزد ما بود
﴿لَكُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ١٦٩﴾
قطعا از بندگان خالص خدا می‌شدیم
﴿فَكَفَرُوا بِهِ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ ١٧٠﴾
ولی [وقتی قرآن آمد] به آن کافر شدند و زودا که بدانند
﴿وَلَقَدْ سَبَقَتْ كَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِينَ ١٧١﴾
و قطعاً فرمان ما دربارهٔ بندگان فرستاده ما از پیش [چنین] رفته‌است
﴿إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنْصُورُونَ ١٧٢﴾
که آنان [بر دشمنان خودشان] حتماً پیروز خواهند شد
﴿وَإِنَّ جُنْدَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ ١٧٣﴾
و سپاه ما هرآینه غالب آیندگانند
﴿فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِينٍ ١٧٤﴾
پس تا مدتی [معین] از آنان روی برتاب
﴿وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ ١٧٥﴾
و آنان را بنگر که خواهند دید
﴿أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ ١٧٦﴾
آیا عذاب ما را شتابزده خواستارند
﴿فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاءَ صَبَاحُ الْمُنْذَرِينَ ١٧٧﴾
[پس هشدارداده شدگان را] آنگاه که عذاب به خانه آنان فرود آید چه بد صبحگاهی است
﴿وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِينٍ ١٧٨﴾
و از ایشان تا مدتی [معین] روی برتاب
﴿وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ ١٧٩﴾
و بنگر که خواهند دید
﴿سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ ١٨٠﴾
منزه است پروردگار تو پروردگار شکوهمند از آنچه وصف می‌کنند
﴿وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ ١٨١﴾
و درود بر فرستادگان
﴿وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ ١٨٢﴾
و ستایش ویژه خدا پروردگار جهانهاست